Bijzondere gebeurtenissen die backpackers kunnen overkomen
Iets komt eraan, ik hoop dat jullie er geen last van krijgen
Tegen het einde van de zomer in 2017 vonden we een leuke aanbieding voor een vlucht naar Cuba en omdat dit land al een tijd op onze bucketlist stond besloten we hier gebruik van te maken. We vertrokken op 2 september en zouden 10 september weer thuis zijn. Het verblijf op Cuba verliep voorspoedig en zonder enige problemen, maar wel met de bijzonderheden die bij een communistisch land horen. Bellen is erg duur, als het al werkt, sms-en is een goede oplossing en internet is een verhaal apart. In de steden zijn er kantoren waar je een Wifi kaart kunt kopen voor ca. 2 euro per uur en een langzame verbinding. Deze kun je gebruiken in de lobby’s van dure hotels of op Wifi pleinen. Je herkent deze pleinen onmiddellijk met al de toeristen op stoeprandjes, turende op hun telefoon. We konden in het begin van onze reis nog niet vermoeden dat we op het einde zo veel gebruik zouden moeten maken van deze communicatie mogelijkheden. Toen we op een dag op een Wifiplein zaten ontvingen een WhatsApp bericht uit Nederland met de tekst: “Iets komt eraan. Ik hoop dat jullie er geen last van krijgen” Dit bericht zorgde bij ons voor vraagtekens. Het klonk nogal dreigend vonden wij. Al snel ontdekten wij dat de spellingscontrole voor verwarring had gezorgd. De tekst hoorde te zijn “Irma komt eraan. Ik hoop dat jullie er geen last van krijgen”. Irma was een orkaan die het Caribisch gebied op dat moment teisterde. Het was een orkaan van categorie 5, de krachtigste sinds 2005. En deze orkaan stevende dus op Cuba af. We hadden de voorafgaande dagen de orkaan wel via de media gevolgd, maar nu begon het toch serieus te worden. Afijn, die dag was er niets aan de hand We waren in Trinidad, brachten de dag door op een prachtig palmenstrand, dronken melk uit de kokosnoot en ’s avonds een tropische cocktail op een romantisch terrasje. De volgende ochtend zouden we met de bus terug naar Havana reizen en de dag daarna op 9 september terug naar Europa vliegen. Tijdens de busreis naar Havana bleek dat Irma die dag op Cuba zou aankomen en wel aan de oostkant van het eiland. Trinidad ligt in centraal Cuba. Wij reden dus voor de orkaan uit. Aangekomen in Havana was het nog rustig. De voorspelling was dat Irma 9 september in de avond Havana zou bereiken. Precies op het moment dat wij terug zouden vliegen. We ontvingen bericht dat de vlucht tot nader order was uitgesteld. Op 9 september was het een drukte van jewelste in Havana. Door de straten reden vrachtwagens met plaatmateriaal en andere spullen om de ramen dicht te spijkeren en andere voorzorgsmaatregelen te treffen. En alles ging op slot. Rond 18.00 uur vroegen wij de eigenaresse van de casa particulares waar wij verbleven of we nog naar buiten konden om te gaan eten. Dat was volgens haar geen bezwaar. Nou, we hebben het geweten! Er was maar een restaurant open. Er was geen menu. Iedereen kreeg hetzelfde bord eten. Dat was goed geregeld, maar het was zo enorm druk dat het toch heel lang duurde voordat wij aan de beurt waren. En ondertussen was Irma gearriveerd! Wij moesten dus door de orkaan terug naar onze slaapplaats lopen. Keiharde wind en regen, maar het gevaarlijkst was al het spul dat van de daken waaide of vanuit de lucht kwam gevallen. Toen we bij onze casa aankwamen stond de eigenaresse ons met een angstig gezicht op te wachten. “Muy nerviosa, muy nerviosa”, ze bleef het maar herhalen. In het donker, de elektriciteit was uitgevallen, vonden we onze kamer en ik deed de hele nacht geen oog dicht vanwege het hels kabaal buiten. De volgend ochtend was Irma vertrokken naar een ander eiland en kon Havana gaan puinruimen. En dat was het communisme op zijn best. Alles verliep geordend en snel, zeker in vergelijking met sommige andere getroffen eilanden. Heel veel omgewaaide palmbomen moesten worden weggehaald, lantaarnpalen als luciferhoutjes omgeknakt, beschadigingen aan gebouwen, parken, standbeelden, er waren ondergelopen straten en de straten bij de zee waren afgesloten omdat de golven nog steeds huizenhoog op de boulevard sloegen. Ook was er nog steeds geen elektriciteit en dat zou nog twee dagen duren. De restaurants en cafés bleven de eerste dagen ook nog gesloten. Gelukkig hadden we cash geld, want de pinautomaten werkten ook niet. De luchthaven bleef gesloten. Dit hield in dat we iedere dag naar het vliegveld moesten om te kijken of er al wat vooruitzichten waren. Verder kon je niet veel doen. Alles was gesloten. We hadden 9 september moeten vertrekken, maar dit werd tenslotte 13 september. In de nacht van 13 op 14 september bereikten we Keulen. Daar vond op dat moment een beurs plaats, alles overvol, waardoor we enkel nog een hotelkamer van 400 euro vonden. Dat was boven ons budget, zodat we de nacht tussen de zwervers op het treinstation van Keulen doorbrachten. Een passend einde van een turbulente reis vonden wij.
