Yamasoukkro de hoofdstad van Ivoorkust is een van de vreemdste hoofdsteden van de wereld.
Basilique Notre-Dame de la Paix is een replica van de Sint Pieter in Rome en mag wat mij betreft tot een van de merkwaardigste gebouwen van de wereld worden gerekend.

Het is een geplande stad uit de jaren 80 van de 20e eeuw, bedoeld om als nieuwe hoofdstad van Ivoorkust te dienen, omdat de vroegere president Félix Houphouët-Boigny er geboren is. Vandaar dat er grote wegen (avenues) zijn aangelegd, maar nog steeds met weinig omringende bebouwing

Yamassoukro is door een 240 km lange autosnelweg verbonden met de grootste (en vroegere hoofd) stad van het land, Abidjan.

Hoogtepunt:

De basiliek Basilique Notre-Dame de la Paix een replica van de Sint Pieter in Rome, maar dan een paar cm groter. Geopend in 1990.

Is er verder nog wat ze zien?

Geen verdere bezienswaardigheden behalve de ervaring in een half afgebouwde stad in de bush te lopen.

Plan er een overnachting om de sfeer goed te laten inwerken, misschien wel in hotel le President of als je dat te duur vind; er zijn al hotels rond € 25,00 per nacht.

Hoe kom je er?

Neem gewoon een bus vanuit het chaotische centrale busstation Adjame in Abidjan en je bent er over de snelweg, afhankelijk van de verkeersdrukte in Abidjan in 3 tot 4 uur. Zie je dat niet zitten dan kun je een privécharter regelen online bij Viator of Tours By Locals maar dat is belachelijk duur. In dat geval kun je beter een taxi ter plekke regelen maar dat is ook niet zo goedkoop als in de meeste Aziatische landen

Aanbevolen reisgids (Frans):

Bijzondere gebeurtenissen die backpackers kunnen overkomen:

Rugzak kwijtgeraakt in Ivoorkust.

Begin 2016 trokken wij door Ivoorkust, een land wat voor ons niet onbekend was, met name Anne-Marie had het begin jaren tachtig van de vorige eeuw verschillende keren bereisd en in 2002 hier samen met Eric een trektocht gemaakt. We waren hierdoor ook wel voorbereid op onverwachte gebeurtenissen. Aanvankelijk verliep alles nog volgens plan, totdat we op een ochtend begonnen aan de tocht van Gagnoa naar Sassandra. We hadden twee mogelijkheden. De ene route liep over een redelijk goede weg, maar dat was wel een behoorlijke grote omweg, de andere route was korter, maar dat was een piste, dus onverharde weg. We kozen voor de laatste optie omdat deze door prachtig woud gaat en slechts af en toe een klein dorp passeert. De taxi brousse (een taxi brousse is een minibus met vaste routes, er passen 12 personen in, maar hij vertrekt pas als er 19 personen inzitten) was vol en stopte vaak. Er werden op het dak de nodige huisraad en marktproducten vervoerd, wat bij iedere stop weer wisselde en veel werk met zich meebracht. Tegen de middag bereikten we na een prachtige, maar erg stoffige tocht het dorp Gueyo en de meeste medepassagiers stapten uit. We zagen dat van de bagage op het dak enkel onze 2 rugzakken nog waren overgebleven. Ondanks dat we pas 1/3 van de afstand hadden afgelegd werd besloten om een stop te houden. Na 1 uur vertrokken we weer met aanmerkelijk minder passagiers en bagage. Misschien dat we Sassandra toch nog zouden kunnen halen. Maar deze hoop vervloog toen we bij de volgende stop ontdekten dat de rugzak van Eric niet meer op het dak lag. Het duurde even voordat bij de chauffeur en de bijrijder de ernst van de situatie was doorgedrongen.  Midden in broussse en Eric was al zijn bagage kwijt. Wij hadden en hebben nog steeds het idee dat de rugzak niet is gestolen maar tijdens het ontzettende gehobbel op de piste vol diepe kuilen van het dak is gevallen. En dat we dat niet gezien hebben komt omdat het een verschrikkelijk stoffige rit was waarbij je vaak geen hand voor ogen zag. Wij zaten dan ook van top tot teen onder het rode zand en konden niet eens meer de kleur van onze kleding onderscheiden. Maar wat toen. Eric had enkel nog zijn daypack, maar alle kleding, toiletspullen etc. waren weg. En deze spullen konden enkel in Abidjan weer worden aangeschaft. Maar eerst hadden we een proces-verbaal nodig voor onze reisverzekering. Het heeft ons 24 uur gekost om dit proces-verbaal te bemachtigen. Moet gezegd worden dat zowel de politie als de chauffeur en de bijrijder en de mensen van de gare routiere (dit is het station waar de taxi brousses vertrekken) hun uiterste best deden om ons te helpen. Er werd voor een slaapplaats gezorgd, we konden eten kopen en in het proces-verbaal, dat werd opgemaakt in een lemen gebouwtje waar de kippen doorheen liepen, kwam precies te staan wat wij wilden. Ook ontvingen we nog 300 euro schadevergoeding, het hoogste bedrag wat de gare routiere kon uitkeren. Daarna terug naar Abidjan, toch twee dagen reizen. Onderweg probeerden we vergeefs om kleding en toiletspullen te kopen. Nadat we in Abidjan het meest noodzakelijke hadden aangeschaft konden we opnieuw aan onze tocht beginnen.  Door het vele tijdverlies hadden we inmiddels een nieuwe reisroute opgesteld en we vertrokken richting Grand Lahou om daar aan zee een paar dagen bij te komen van alle gebeurtenissen. Tegen de avond arriveerden we hier. Toen we de volgende ochtend in ons hotelletje zaten te ontbijten zagen we tot onze stomme verbazing de baas van de gare routiere van Gueyo naar ons toekomen. Twee punten: Hoe had hij ons kunnen vinden en waarom was hij ons achterna gereisd. Het bleek dat de politiecommandant die het proces-verbaal had uitgeschreven dit niet had mogen doen zonder toestemming van de prefect van de streek waartoe Gueyo behoorde. En hoewel wij de politiecommandant hadden weten te overtuigen dat voor ons het proces-verbaal voldoende was en dat wij verder nooit meer enige aanspraak op iets zouden maken, was de prefect bang dat wij ons niet aan ons woord zouden houden en dat wij als wij eenmaal terug in Nederland waren een rechtszaak zouden aanspannen. Daarom wilde de prefect ons spreken en had de baas van de gare routiere achter ons aan gestuurd. Omdat er praktisch nooit blanken per taxi brousse reizen was het gelukt om ons te vinden. De chauffeur en de bijrijder waren in de gevangenis gezet, in ieder geval tot het moment dat de prefect ons gesproken had. Wat een toestand. Wij wilden dat de chauffeur en de bijrijder zo snel mogelijk uit de gevangenis kwamen, maar wij hadden eigenlijk geen zin om weer de hele tocht terug te gaan maken naar de prefect. Samen met de baas van de gare routiere hebben we toen een verklaring opgesteld met zoveel mogelijk gegevens van ons daarin vermeld en dat we nooit of te nimmer, waar ook ter wereld, enige aanspraak op vergoeding zouden maken en dat we de zaak nooit en nergens ooit zouden aankaarten. De baas vertrok met deze verklaring en twee dagen later ontvingen we het goede bericht dat de prefect met deze verklaring akkoord was gegaan en dat de chauffeur en de bijrijder uit de gevangenis waren ontslagen. Je rugzak kwijtraken in Ivoorkust kan heel wat voeten in aarde hebben!